Թարգմանչական աշխատանքներ

Դիպլոմային Ճանապարհատրանսպորտային պատահարը թողնելու համար քրեական պատասխանատվության հիմնահարցերը

Բովանդակություն
Ներածություն
Գլուխ 1. Ճանապարհատրանսպորտային պատահարի վայրը թողնելու համար քրեական պատասխանատվության ընդհանուր բնութագիրը
1.1 Ճանապարհատրանսպորտային պատահարի վայրը թողնելու համար քրեական պատասխանատվության պատմաիրավական ասպեկտը
1.2 Ճանապարհատրանսպորտային պատահարի վայրը թողնելու համար քրեական պատասխանատվությունը արտասահմանյան երկրների քրեական օրենսդրությամբ
Գլուխ 2. Ճանապարհատրանսպորտային պատահարի վայրը թողնելու հանցակազմի վերլուծությունը և որակման հիմնահարցերը
2.1Ճանապարհատրանսպորտային պատահարի վայրը թողնելու հանցակազմի տարրերը և հատկանիշները
2.2Ճանապարհատրանսպորտային պատահարի վայրը թողնելու որակման հիմնահարցերը
Եզրակացություն
Աղբյուրների և գրականության ցանկ

Հատված
Ասվածից ենթադրվում է, որ տարբեր երկրներում տարբեր մոտեցումներ են՝ կախված քննարկվող արարքի նկատմամբ նաև հասարակության վերաբերմունքից և խղճից: Մարդու խիղճը պետք է նրան պատասխանատու դարձնի օգնության կարիք ունեցող մարդուն օգնելու համար: Ոչ միայն հասարակական բարոյականությունը, այլև օրենքը պաշտպանում է մարդու կյանքի և առողջության անվտանգությունը: Այս հատկությունը կարելի է պատմականորեն գտնել տարբեր երկրների քրեական օրենսդրությունում: Ռուսաստանի տարածքում առաջին անգամ վտանգը թողնելու համար պատասխանատվությունը սահմանվել է 1922 թվականի Քրեական օրենսգրքով: Եվ այսօր գործող քրեական օրենսդրության շատ նորմեր ուղղակիորեն արտացոլում են բարոյական կանոնները: Դրանցից մեկը քրեական պատասխանատվությունն է այն անձին վտանգի տակ թողնելու համար, որի համար անձը պարտավոր է հոգ տանել և դա չանելը ճանաչվում է ոչ միայն որպես անբարոյական, այլ նաև հանցավոր: Կարծում ենք, որ բոլոր այն դեպքերում, ընդհանուր և հատուկ նորմերը մրցակցության մեջ են, արարքը որակելիս նախապատվությունը պետք է տրվի հատուկ նորմին։ Երթևեկության կանոնները խախտելու մեջ մեղավոր վարորդը, որի արդյունքում ծանր վնաս է հասցվել տուժողի առողջությանը և ով գիտակցաբար թողել է զոհին առանց օգնության կյանքի կամ առողջության համար վտանգավոր վիճակում, պետք է պատասխանատվություն կրի ՌԴ ՔՕ 264-րդ և 125-րդ հոդվածներով նախատեսված հանցագործությունների համակցությամբ: Որոշ երկրների իրավական կարգավորման մեջ ասվում է, որ դիտավորյալ հանցանքից հետո հանցավորի անգործությունը չի կարող լրացուցիչ որակվել որպես վտանգի մեջ թողնել։ Սակայն, կարծում ենք, որ այնպիսի դիտավորյալ հանցանքների պարագայում, որոնց հիմնական հանցակազմի պարտադիր հատկանիշ չէ անձի մահը, կամ այն չի համարվում հանցանքը ծանրացնող հանգամանք, փաստացի մահ առաջանալու դեպքում հանցավորի հետագա անգործությունը պետք է ստանա իր ինքնուրույն քրեաիրավական գնահատականը։

Գրականության ցանկ
1. ՀՀ Սահմանադրություն, ընդունված 1995, 2016 թ. փոփոխություններով
2. ՀՀ Քրեական օրենսգիրք, ընդուն. 2003 թվականի ապրիլի 18-ին, ՀՕ-528-Ն, սկզբնաղբյուրը ՀՀՊՏ 2003.05.02/25(260)
3. Ավտոմոբիլային տրանսպորտի մասին ՀՀ օրենքը, Ընդունված է 2006 թվականի դեկտեմբերի 5-ին, սկզբնաղբյուրը ՀՀՊՏ 2006.12.27/67(522)
4. Ճանապարհային երթևեկության անվտանգության ապահովման մասին ՀՀ օրենք, Ընդունված է 2005 թվականի հուլիսի 8-ին, սկզբնաղբյուրը ՀՀՊՏ 2005.08.24/54(426) Հոդ.
5. ՀՀ-ում ճանապարհային երթևեկության անվտանգության ցուցանիշների պետական հաշվառման կարգ, Հավելված ՀՀ կառավարության 2002 թվականի օգոստոսի 1-ի N 1297-Ն որոշմա, սկզբնաղբյուրը ՀՀՊՏ 2002.09.18/40(215)
6. Սահմանադրական դատարանի որոշումը ՀՀ Մարդու իրավունքների պաշտպանի դիմումի հիման վրա` ՀՀ քրեական օրենսգրքի 244-րդ հոդվածի` ՀՀ Սահմանադրությանը համապատասխանության հարցը որոշելու վերաբերյալ գործով Քաղ. Երևան 26 հունվարի 2016թ.
7. ,,,